Ay, yavaş bir şekilde de olsa Dünya’dan kaçarken Dünya günlerini uzatmaya devam ediyor…

Ay, Dünyanın yörüngesi ile gezegenin tarihi boyunca dikkatimizi ve ilgimizi çeken bir cisim olmuştur. Pek çok uygarlık takvimlerini bu uzay cismini temel alacak şekilde oluştururken, bazı hayvanlar Güneş’in Ay’dan yansıyan ışığını kullanarak yönünü bulmuştur.

Daha da önemlisi, bazı teorilere göre Ay, gezegenimizdeki yaşamı mümkün kılan koşullaran biçimlere ve hatta Dünya’daki yaşamdan daha en iyi şekilde yürütülmesine yardımcı olmuş olabilir. Gezegenimizin etrafındaki çevresinin, bugün hayatımızın hakim olan bazı önemli hava kullanımları de rol oynadığı düşünülüyor.

Ancak bütün bunları hedefleme Ay gezegenimizden yavaş bir şekilde uzaklaşıyor.

Ay, “Ay Çekilmesi” ile Dünya’dan uzaklaşıyor

Dünyanın çevresinde hassas bir şekilde dengelenmiş çevresinde bize sadece bir tarafını dönerken, “ay hareketi” olarak bilinen bir süreçte yavaş yavaş gezegenimizden uzaklaşıyor. Bilim insanları, Apollo misyonlarının astronotları tarafından Ay gezegenlerinde bulunan reflektörlerden lazerler ateşleyerek, son zamanlarda Ay’ın ne kadar hızlı geri çekildiği kesin bir doğrulukla başarmayı başardı.

Ay’ın her yıl 3,8 cm hızla Dünya’dan uzaklaşıldığı doğrulandı. Ve Ay bu şekilde uzaklaşırken, günlerimiz biraz daha uzuyor.

Ay ve Dünya arasındaki koruma Londra Üniversitesi Royal Holloway’de jeofizik profesörü olan David Waltham“Her şey gelgitlerle ilgili” diyor ve devam ediyor: “Dünya üzerinde gelgit sürüklemesi dönüşümü yavaşlatır ve Ay bu enerjiyi açısal momentum olarak kazanır.”

Ay, Dünya’dan neden uzaklaşıyor?

Dünya dönerken, yörüngesinde dönen Ay’ın yerçekimi, okyanusların işleyişi yüksek ve alçak gelgitler oluşturur. Bu gelgitler aslında eliptik bir şekilde hem Ay’ın yerçekimine doğru hem de Ay’ın yerçekiminden geneline yayılan bir su “şişkinliğidir”. Ancak Dünya, kendi çevresinden, Ay’ın sınırından çok daha hızlı döner, bu da, altında hareket eden okyanus havzalarından gözlemlediğinin, suyunun birlikte sürükleyici sonucu gelir. Bu, şişkinliğin Ay’ı geriye doğru çekerek çalışan çevresinde biraz ilerisinde hareket etmesine sebep olur. Bu, gezegenimizin dönme enerjisini tüketir, dönüşünü yavaşlatırken Ay enerjisi kazanır ve daha yüksek bir çevreye erişimine neden olur.

Son analizlere göre, gezegenimizin dönüşündeki bu artan frenleme, ortalama bir Dünya yolculuğunun uzunluğunun 1600’lerin sonlarından bu yana yüzyılda yaklaşık 1,09 milisaniyeye yaklaşıyor anlamı geliyor. Diğer tahminler, tutulmaların daha eski gözlemlerinden yararlanarak, bu sayıyı biraz daha yükselterek yüzyılda 1,78 ms olduğunu söylüyor.

Bu miktar çok küçük gibi gözükse de, gezegenlerin uzun ömürleri düşünüldüğünde derin bir değişikliğe işaret ediyor.

Ay’ın, Güneş Sistemi’nin doğumundan sonraki ilk 50 milyon yıl içinde oluştuğu düşünülüyor. En yaygın kabul gören teori, Embriyonik Dünya ile Theia olarak bilinen Mars üzerindeki başka bir nesne arasındaki çarpışmanın, şimdi Ay dediğimiz her şeyi bir araya getiren bir malzeme ve döküntüleri oluşturanıdır. Ay’ın geçmişi Dünya’ya bugün olduğundan çok daha yakın olduğu, Dünya üzerindeki kaya şeritlerinde korunan jeolojik yapılardan açık bir şekilde anlaşılmaktadır.

Ay şu anda bizden 384.400km uzakta bulunuyor.. Ancak yakın tarihli bir çalışma, yaklaşık 3,2 milyar yıl önce Ay’ın Dünya’dan sadece 270.000 km, yani şu anki genişliğinin yaklaşık %70’inde gösteriliyor.

Ay’ın bu sürelerinin uzaması ve Dünyanın çok daha kısa olan gece-gündüz dönüşü (12 saat) Dünya’daki sıcaklığının farklılığının çok daha az olmasına sebep olmuş ve solunum ve fotosentez oranlarını etkilemiş olabilir.

Ancak, çalıştırma hızı tarih boyunca sabit değildi ve bazı dönemlerde senede 7cm’ye kadar çıksa da, genel tarihi ile karşı karşıya şu anda daha hızlı olduğu bir dönemde yer almanız gerekir.

Yine de, şu anki yüksek geri çekilme hızı bile, Ay’ın Dünya’yı tamamen terk etmesi pek olası değil. Güneş’in ölümün yaklaşık 5-10 milyar yıl sonra gerçekleşeceği tahmin ediliyor ve Ay, şu anki Hız ile bu sondan daha önce Dünya çevresinden çıkmayacak.

Ancak kısa vadede, iklim değişikliğinin neden olduğu erime nedeniyle buzullarda ve buzullarda hapsolan su içeriği yolcuların biraz daha uzamasında insanlığın kendisi de rol oynayabilir.

Teorik olarak, NASA’nın Artemis programıyla Ay’a uçacak bir sonraki astronot grubu, ana gezegenlerine 60 yıl önceki Apollo programının öncüllerinden daha uzaklardan baktıklarını hariçler.

Geri kalanımız için verdiğimizz, geçen her günün uzunluğuna giden pikosaniyeleri fark edemeyecek kadar kısa…